கல்லறைப் பாடம் - 4

ஒரு புனித ஆன்மாவின் கை ரேகை 

அவர் பெயர் தெரசா கெஸ்டா. அவர் இத்தாலியின் அசிசி நகருக்கு அருகிலுள்ள ஃபோலிக்னோவில் பிரான்சிஸ்கன் சபை அருள்சகோதரியாக இருந்தார். இவர் நவம்பர் 4, 1859 அன்று திடீரென மாரடைப்பால் மரணமடைந்தார். சரியாக 12 நாட்களுக்குப் பிறகு, ஒரு குறிப்பிட்ட சகோதரி அன்னா ஃபெலிசியா திருப்பண்ட அறையின் உள்ளே இருந்து அழுகுரல் ஒன்றைக் கேட்டார். சகோதரி அன்னா ஃபெலிசியா அவசரமாக கதவைத் திறந்து பார்க்க, அங்கே யாரும் இல்லை. ஆனால் அவர் தொடர்ந்து அழு குரலைக் கேட்டார். 

இப்போது “கடவுளே, நான் இப்படி துன்புறுகிறேனே!" என்று சகோதரி தெரசா வருத்தத்துடன் புலம்புவதை அன்னா தெளிவாகக் கேட்டார். சற்று நேரத்தில் அறை கடும் புகையால் இருட்டாக மாறியது. அதிலிருந்து சகோதரி தெரசா தோன்றி, அறையின் வாசலை நோக்குச் சென்றபோது, “இதோ, கடவுளின் கருணைக்கு ஓர் ஆதாரம்" என்று கூக்குரலிட்டார். பின்பு அவர் அங்கிருந்த கதவில் கையை ஊன்றி தனது கை ரேகையை அதிலே விட்டுவிட்டு மறைந்தார். அது எரியும் கூடான இரும்பை மரத்தில் பதித்தது போல இருந்தது. 

சகோதரி அன்னா ஃபெலிசியா பயந்து போய், உதவிக்காக கூக்குரலிட்டார். சிறுது நேரத்தில் எல்லா சகோதரிகளும் அங்கு கூடினர். சகோதரி அன்னா ஃபெலிசியா, சகோதரி தெரசா உத்தரிக்கும் நிலையிலிருந்து வருகை தந்ததாகவும், கதவில் எரிந்த கை ரேகையை விட்டுச் சென்றதாகவும் கூறினார். அவர்கள் அனைவரும் அது சகோதரி தெரசாவின் கை என்று அங்கீகரித்தனர். 

அவர்கள் இரவு முழுவதும் சகோதரி தெரசாவுக்காக செபித்தனர். அடுத்த நாள் காலையில் அவர்கள் அனைவரும் சகோதரி தெரசாவுக்காக நற்கருணை பெற்றனர். பின் வந்த நாட்களில், சகோதரி தெரசாவின் எரிந்த கை ரேகை மரக் கதவில் பொறிக்கப்பட்ட செய்தி காட்டுத்தீ போல் பரவியது. 

சகோதரி தெரசாவின் முதல் காட்சிக்குப் பிறகு மூன்றாவது நாளில், அவர் மீண்டும் சகோதரி அன்னா ஃபெலிசியாவுக்கு ஓர் அற்புதமான ஒளியில் தோன்றினார். அப்போது சகோதரி தெரசா கூறியது: “நான் ஒரு வெள்ளிக்கிழமை அன்று இறந்தேன். இதோ இன்று மீண்டும் ஒரு வெள்ளிக்கிழமை, இன்று நான் நிலையான மாட்சிக்குள் நுழைகிறேன்!" அவர்  விண்ணகத்திற்குச் செல்வதற்கு முன், சகோதரி அன்னா ஃபெலிசியாவிடம், “சிலுவையைச் சுமக்க வலிமையாயிருங்கள், துன்பப்படுவதற்கு துணிவோடிருங்கள், ஏழ்மையை விரும்புங்கள்" என்று அறிவுறுத்தினார். 

கல்லறைப் பாடம் - 3

தூய்மை பெறும் நிலை என்றால் என்ன? 

தூய்மை பெறும் நிலை (உத்தரிக்கும் நிலை) என்பது ஏற்கனவே நிலைவாழ்வுக்கான உறுதிபெற்றுள்ள ஆன்மாக்கள், எல்லாம் வல்ல கடவுளின் தூய திருமுகத்தைக் காண அனுமதிக்கப்படுவதற்கு முன்பு பாவத்தின் தற்காலிக விளைவுகளிலிருந்து தூய்மைப்படுத்தப்படும் இடம். 

“விவிலியத்தில் தூய்மை பெறும் நிலை என்ற வார்த்தை எங்கே இருக்கிறது?” என்று பலர் கேட்கிறார்கள். இது விவிலியத்தில் காணப்படாது. ஆனால் தூய்மை பெறும் நிலை பற்றிய கருத்துகள் விவிலியத்திலும், தொடக்க கால திரு அவைத் தந்தையரின் எழுத்துக்களிலும் தெளிவாக உள்ளன. 

‘தீட்டுப்பட்டது எதுவும் ஒருபோதும் விண்ணகத்தில் நுழையாது’ என்று திவெ 21:27 நமக்குச் சொல்கிறது. ஆக, தூய்மை பெறும் நிலை என்பது  திவெ 21:27 இன் படி அசுத்தமான எதுவும் விண்ணகத்தில் நுழையாது என்பதை உறுதிசெய்யும் கடவுளின் வழியாகும். 

தானியேல் 12:2, மத்தேயு 12:32, 1 கொரிந்தியர் 3:13-15, 2 திமொத்தேயு 1:16-18, எபிரேயர் 12:14, எபிரேயர் 12:22-23, 1 பேதுரு 4:6 மற்றும் திருவெளிப்பாடு 21:10, 27 போன்ற பகுதிகளில் தூய்மை பெறும் நிலையின் தேவை, இறந்தவர்களுக்காக மன்றாட வேண்டியதன் அவசியம் ஆகிய கருத்துக்களைப் பார்க்க முடியும். 

தெர்த்தூலியன் (கி.பி. 211) தனது நூலான ‘மணிமுடி’ 3:3 இல் இவ்வாறு கூறுகிறார்: “இறந்தவர்களுக்காக அவர்களின் பிறந்தநாளில் நாம் பலி ஒப்புக்கொடுக்கிறோம்”. 

கார்தேஜின் சிப்ரியான் (கி.பி. 253) இவ்வாறு எழுதுகிறார்: “மன்னிப்புக்காக காத்து நிற்பது ஒன்று, மாட்சியை அடைவது வேறொன்று. சிறைச்சாலையில் தள்ளப்பட்டால், ஒருவர் தன் கடன் தொகையை செலுத்தும் வரை அங்கிருந்து வெளியே செல்லக்கூடாது என்பது ஒன்று, நம்பிக்கையின் பலனை உடனே பெறுவது மற்றொன்று. பாவங்களுக்காக நிலையான துன்பத்தை அடைவது ஒன்று, சிறிது கால துன்பத்தால் அனைத்து பாவங்களிலிருந்தும் தூய்மைப்படுத்தப்படுவது மற்றொன்று. இறுதித்தீர்ப்பு நாளில் இறைவனின் தீர்ப்புக்காக காத்திருப்பது ஒன்று, இறப்பிற்குப் பின்பு கடவுளின் மாட்சியில் உடனடியாக பங்குபெறுவது மற்றொன்று”. 

புனித ஜான் கிறிசோஸ்தோம் (கி.பி. 392) 1 கொரிந்தியர் 41:5 ஐ விளக்கிய தனது மறையுரையில் இவ்வாறு கூறுகிறார்: “இறந்தவர்களுக்கு நம்முடைய செப உதவியை வழங்க நாம் ஒருபோதும் தயங்கக் கூடாது”. 

புனித அகுஸ்தின் (கி.பி. 419) தனது ‘கடவுளின் நகரம்’ என்னும் நூலில் இவ்வாறு கூறுகிறார்: “பாவத்தின் தற்காலிகத் தண்டனைகளை சிலர் இவ்வுலக வாழ்க்கையிலும், சிலர் மரணத்திற்குப் பிறகும், சிலர் இங்கேயும் மறுமையிலும் அனுபவிக்கின்றனர். ஆனால் இவை அனைத்தும் இறுதித் தீர்ப்புக்கு முன்னரே முடிந்துவிடும். மரணத்திற்குப் பிறகு தற்காலிகத் தண்டனைகளை அனுபவிக்கும் அனைவரும் நிலையான தண்டனைக்கு உள்ளாகமாட்டார்கள்”. 

கல்லறைப் பாடம் - 2

எனக்கு ஒரு திருப்பலி தேவை!

ஒரு நாள் புனித பியோ தனியாக செபம் செய்து கொண்டிருந்தார். அப்போது பூட்டப்பட்டிருந்த அந்த அறையில் ஒரு முதியவர் நிற்பதைக் கண்டு பியோ ஆச்சரியமடைந்தார். அவர் யாரென அறிய விரும்பிய பியோ அந்த நபரிடம், “நீங்கள் யார்? உங்களுக்கு என்ன வேண்டும்?" என்று கேட்டார். 

அதற்கு அந்த நபர் இவ்வாறு பதிலளித்தார்: “தந்தை பியோ அவர்களே, என் பெயர் பியெத்ரே தி மௌரோ. என் தந்தையின் பெயர் நிக்கோலா. என்னை ப்ரேகோகோ என்றும் அழைப்பதுண்டு. இங்குதான் 1908 ஆம் ஆண்டு செப்டம்பர் 18 ஆம் தேதி, அறை எண் 4 இல், நான் இறந்தேன். அப்போது இந்த இடம் ஓர் ஏழைகளின் விடுதியாக இருந்தது. ஒரு நாள் இரவு, படுக்கையில் இருந்தபோது, நான் புகைப்பிடித்துக் கொண்டே தூங்கிப்போனேன். புகைந்து கொண்டிருந்த அந்த நெருப்பால் எனது மெத்தையில் தீப்பிடித்து, அறையே முற்றிலும் எரிந்தது. இதில் நான் இறந்தேன். இதன் காரணமாக நான் இன்னும் உத்தரிக்கும் நிலையிலேயே இருக்கிறேன். அங்கிருந்து என் ஆன்மா விடுதலை பெற எனக்கு ஒரு திருப்பலி தேவைப்படுகிறது. எனவே நான் உத்தரிக்கும் நிலையிலிருந்து இங்கு வந்து உங்களிடம் இவ்வுதவியைக் கேட்க கடவுள் என்னை அனுமதித்தார்”. 

இதைக் கேட்ட பியோ “உங்கள் ஆன்மாவின் விடுதலைக்காக நாளை நான் திருப்பலி ஒப்புக்கொடுக்கிறேன். நிச்சயம் அமைதியில் இளைப்பாறுவீர்கள்” என்று அந்த ஆன்மாவிற்கு ஆறுதல் கூறினார். பின்பு அந்த நபர் அங்கிருந்து அகன்றார். 

அடுத்த நாள் பியோ அந்த ஆன்மாவின் இளைப்பாறுதலுக்காக ஒரு திருப்பலியை ஒப்புக்கொடுத்தார். பின்பு பியோ மற்றொரு கப்புச்சின் சபைத் துறவியின் உதவியுடன் நகர் மன்றம் சென்று இந்நிகழ்வின் உண்மைத்தன்மையைக் கண்டுபிடித்தார். 1908 இல் அதே இடத்தில், அதே பெயரில் ஒரு நபர் எப்படி இறந்தார் என்பதையெல்லாம் நகர் மன்ற ஆவணங்களிலிருந்து உறுதிப்படுத்திக்கொண்டார்.